Odredbama člana 3. Zakona o porezu na dodatu vrednost propisano je da su predmet oporezivanja PDV isporuka dobara i pružanje usluga koje poreski obveznik izvrši u Republici uz naknadu, u okviru obavljanja delatnosti, kao i uvoz dobara u Republiku.
Jedan od predmeta oporezivanja PDV je pružanje (promet) usluga koje je prema članu 5. stav 1. Zakona definisan najšire moguće. Tako se uslugama smatraju svi poslovi i radnje koji se ne smatraju prometom dobara. Ovo je negativna definicija i samim tim ima veoma širok obuhvat.
Usluge se mogu pružati činjenjem, nečinjenjem ili trpljenjem. Pored toga, usluga može biti izvršena jednokratno, preduzimanjem neke radnje ili propuštanjem da se radnja izvrši, a može se pružati i trajno – vremenski ograničeno ili neograničeno. S tim u vezi, uslugama se, između ostalog, smatra i prevoz lica i dobara u svim vidovima saobraćaja.
Pružanje usluga prevoza lica i dobara je predmet oporezivanja PDV, ako se smatra izvršenim na teritoriji Republike Srbije. Promet usluga prevoza koji je predmet oporezivanja PDV, oporeziv je PDV ako za promet u konkretnom slučaju nije propisano poresko oslobođenje.
Prema tome, kod utvrđivanja da li je promet usluge prevoza u svakom konkretnom slučaju oporeziv PDV, prvo treba utvrditi da li je predmet oporezivanja PDV (da li je izvršen na teritoriji Republike Srbije), zatim, ako jeste, da li se za konkretan promet može primeniti neko poresko oslobođenje, a ako je odgovor i na ovo pitanje negativan, za predmetni promet usluga prevoza obračunava se i plaća PDV (naravno pod uslovom da promet usluga vrši obveznik PDV ili da se radi o prometu usluge koji vrši strano lice koje nije odredilo poreskog punomoćnika za PDV domaćem licu, u kojem slučaju obavezu obračunavanja PDV ima poreski dužnik).