Dopunske uplate su Zakonom o stranim ulaganjima uređene u delu koji se odnosi na pravo na transfer dobiti i imovine, tako što je članom 12. stav 1. ovog zakona propisano:
“Strani ulagač može slobodno i bez odlaganja, u konvertibilnoj valuti, transferisati u inostranstvo sva finansijska i druga sredstva u vezi sa stranim ulaganjima, a posebno:
- 1. dobit ostvarenu po osnovu stranog ulaganja (profit, dividende i dr.);
- 2. imovinu koja mu pripadne posle prestanka preduzeća sa stranim ulogom, odnosno na osnovu prestanka ugovora o ulaganju;
- 3. iznose dobijene od prodaje akcija ili udela sa stranim ulogom;
- 4. iznose dobijene po osnovu smanjenja osnovnog kapitala preduzeća sa stranim ulogom;
- 5. dopunske uplate
- 6. naknade iz člana 9. ovog zakona.”
Dakle, Zakonom o stranim ulaganjima dozvoljeno je stranim ulagačima da transferišu, u konvertibilnoj valuti, dopunske uplate, čime se ovaj zakon uskladio sa Zakonom o preduzećima koji je bio u primeni u vreme donošenja Zakona o stranim ulaganjima.
Međutim, sa prestankom primene Zakona o preduzećima došlo je, pre svega, do terminološke neusklađenosti Zakona o stranim ulaganjima, kojim se uređuje pravo na retransferisanje dopunske uplate stranog osnivača, sa zakonima koji su kasnije uređivali modalitete finansiranja privrednih društava od strane članova.